Język
pl
Treść
Celem badań była ocena ekonomiczna uprawy mieszanek łubinu wąskolistnego z pszenżytem jarym w porównaniu do siewu czystego rośliny strączkowej i zbożowej. Materiał źródłowy opracowania stanowiły wyniki doświadczenia polowego zrealizowanego w latach 2011–2014 w RZD Grabów należącym do IUNG-PIB Puławy. Mieszanki łubinu z pszenżytem plonowały na podobnym poziomie jak zasiewy czyste pszenżyta, zaś najniższy plon uzyskano z zasiewów czystych łubinu. Najwyższy plon białka uzyskano z zasiewów mieszanych, nieco niższy z uprawy łubinu w siewie czystym, a najniższy z zasiewów czystych pszenżyta. Opłacalność uprawy łubinu i mieszanek łubinowo-zbożowych jest dużo lepsza, gdy podstawą oceny ekonomicznej jest wartość białka, a nie ziarna zbóż i nasion łubinu. Najwyższą wartość produkcji uzyskano z uprawy pszenżyta jarego (2832 zł∙ha-1), najniższą zaś z uprawy łubinu wąskolistnego uprawianego w siewie czystym (1081 zł∙ha-1). Analiza ekonomiczna wykazała, że najwyższy poziom nadwyżki bezpośredniej zapewniła uprawa pszenżyta jarego. Wskaźnik ten był wyższy od nadwyżki uzyskanej z uprawy łubinu w siewie czystym i mieszanki łubinu z pszenżytem odpowiednio o: 67 i 24%. Największe koszty bezpośrednie generował zakup materiału siewnego w uprawie mieszanki rośliny strączkowej z pszenżytem. Koszty bezpośrednie uprawy łubinu wąskolistnego w siewie czystym były średnio o 8% niższe od kosztów uprawy mieszanki strączkowo-zbożowej i o 9% od kosztów uprawy pszenżyta jarego. Największy udział w strukturze kosztów bezpośrednich stanowiły koszty nawożenia, zwłaszcza w uprawie pszenżyta jarego (69%). Niższe koszty nawożenia generowała uprawa łubinu wąskolistnego ze względu na brak stosowania nawożenia azotem (36%).
